Grenzen zetten en bewaken.

Celine hier, live vanuit 2020! Jawel hoor, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Nu mijn website er eindelijk weer uitziet zoals ik bedoelde en mijn blog een onderdeel is geworden van de site voel ik er weer energie voor om te gaan schrijven. Want jeetje, wat is er veel veranderd in de tussentijd. En ik vind het heel leuk als ik dat weer met jullie mag gaan delen!

De blog hieronder heb ik geschreven nadat ik een paar maanden uit de antroposofische kliniek was en op die periode terug keek. Ik heb de blog toentertijd niet durven delen omdat ik hem heel persoonlijk vond, maar nu wil ik hem graag met jullie delen.

Ik wens jullie veel leesplezier en ben benieuwd of dit herkenbaar is voor jullie wat ik schrijf?

Ik heb de laatste tijd de grootste moeite om duidelijk te krijgen wat nu ego is en wat niet. Ik heb zowat mijn hele leven onderhand een beetje geluisterd naar mijn angst en heb al mijn beslissingen daarop gebaseerd. Met als gevolgd dat ik weinig durfde en ook niet goed was in grenzen stellen. Iedereen kon ten alle tijden gebruik maken van mij en ik had geen flauw benul dat ik dat zelf liet gebeuren. Nu jaren later heb ik inmiddels in de gaten wat mijn patronen hierin zijn. Ik heb afgelopen zomer pas voor het eerst echt een duidelijk beeld gekregen bij wat grenzen zijn en waar die bij mij liggen. Ik kwam erachter dat die van mij wel bestonden maar dat die ergens heel erg diep verstopt zaten. Iedereen kon/kan heel ver gaan bij mij totdat het genoeg is en dan komt al mijn opgekropte frustratie eruit.

In mijn ogen inmiddels onterecht, voor zowel de persoon die de volle laag van voren krijgt en voor mijzelf omdat ik mezelf ook tekort doe door geen grenzen aan te geven. Iemand kan dan misschien wel “onjuist” gebruik maken van jouw reserve energie maar jij bent wel diegene die dat toelaat. Als je daar niet bewust van bent kun je jezelf geen schuld toekennen natuurlijk. Maar eigenlijk de ander dus ook niet. Als je je er eenmaal bewust van word en ziet dat je daarin een keuze kan maken word het een ander verhaal. Dan ligt die verantwoordelijkheid bij jou om je grenzen aan te geven en kun je niet van een ander verwachten dat hij of zij in jouw hoofd kan kijken om daaruit te concluderen dat er over je grenzen heen word gegaan.

Fotograaf: Silvijn Ruben

Afgelopen zomer ben ik voor 6 weken in een antroposofische kliniek opgenomen vanwege een depressie, angststoornis en burn-out. Het leek wel even of de tijd stil leek te staan en ik zojuist in een andere dimensie was terechtgekomen. Er ging echt een compleet nieuwe wereld voor me open. Er werd van mij verwacht dat ik mijn grenzen aangaf en als ik dat niet deed ging het al heel erg snel heel gauw fout. Met 15 man (Met allen een psychische problematiek) op elkaars lip zitten in een dagstructuur die niet afwijkt waarin weinig vrijheid is gaat het al snel fout. Je gaat je irriteren aan elkaar.

Je hebt twee soorten mensen. Mensen die een persoonlijkheid hebben die vermijdend is of confronterend. 3x raden waar ik bij hoor? Ik zal een hint geven: Niet bij confronterend. Ik ga conflicten liever uit de weg om te voorkomen dat er onenigheid ontstaat of dat ik in een situatie terecht kom waar ik voor mijn gevoel niet meer uitkom. Op zo’n plek als een kliniek is er geen ruimte om even te kunnen ontsnappen aan de flow van de dag. Je heb een heel strakke structuur waarin weinig tijd overblijft om even op adem te komen. Met gevolg dat je twee dingen kunt doen. Iedereen (of dingen) waar je problemen mee hebt blijven vermijden of de confrontatie aangaan. Ik kan je vertellen, vermijden is vrij moeilijk als je tot het uiterste gedreven word om jezelf te ontplooien.

Ik heb in mijn leven vrijwel nooit ruzies gehad, behalve met familieleden die je in de pubertijd natuurlijk het bloed onder de nagels vandaan halen. Mijn neiging bij confrontaties is om mijzelf ondergeschikt op te stellen en mijzelf volledig weg te cijferen. Nou ik kan je vertellen dat er in zo’n kliniek nogal wat gebeurd. Je had twee kampen en die waren tijdens de maaltijden ook letterlijk in twee tafels verdeeld. De linkerkant was de kant die rustig, stil en teruggetrokken was en de rechter tafel bestond uit luidruchtige, aanwezige en confronterende mensen. Heel angstaanjagend in het begin toen ik net aankwam in de kliniek.

Er was een bepaalde spanning die in de lucht hing die zo dik was dat je er een stuk uit had kunnen snijden. Zoals ik al vermeldde ben ik iemand waarbij je heel ver kan gaan totdat er een grens bereikt is en dan krijg je de volle wind van voren. Klinkt heel dramatisch, de meeste mensen vinden het een lachertje omdat ik zelfs als ik extreem kwaad ben nog steeds heel netjes en beleefd blijf. Beleefd boos zijn is een vak apart blijkbaar. Nou inmiddels ben ik het wel afgeleerd, na de kliniek kon ik ineens fantastisch boos worden. En dat is ook een van de beste dingen die ik heb geleerd, mezelf durven te uiten, ook als het niet zo “netjes” of “mooi” was.

Er zaten verschillende mensen met borderline in de kliniek en mijn ervaringen daarmee zijn al niet fantastisch dus ik was al extra gespannen. Op de een of andere manier ben ik een soort magneet voor mensen met borderline en trek ik die altijd aan. Deze dame zag de kwetsbaarheid in mij die bij haar ook aanwezig was, alleen was die van haar gewoon verstopt onder een dikke laag van “stoer doen”. Angstig om wat er zou gebeuren als ze die zou tonen zette ze een enorme mond op tegen iedereen en was niet klein te krijgen. Mijn eerste reactie bij die mensen is om gelijk proberen te “helpen” om de persoon in kwestie zich meer op zijn of haar gemak te laten voelen zodat er geen vijandigheid gebruikt hoeft te worden.

Het moment dat ik investeer in die persoon en mijn goede energie ga delen is het moment dat ik besef dat ik dat eeeeeigenlijk niet had moeten doen. Zo ook deze keer. Na 3 weken mezelf in te houden en te voorkomen dat elke scheet een ruzie werd trok ik het niet meer en besloot ik om niet meer over mijzelf heen te laten lopen. Natuurlijk kwam het universum op dat moment met het fantastische cadeautje om mij eens even te testen of ik wel wist wat ik besloten had. Tijdens de lunch zat de dame in kwestie mij op een heel achterbakse manier te treiteren en ik had er helemaal genoeg van. Ik schoot uit mn slof en beet heel hard terug. Ik schrok van mn eigen felheid en voelde alle irritaties naar boven borrelen. Iedereen was stil in de lunchzaal en keek stilletjes toe hoe het spektakel zich tentoonstelde. Ik werd uitgescholden en bekritiseerd en zag dat dit gewoon totale onmacht was. Ik had eerder mededogen dan dat ik echt kwaad was. Maar ik was er wel helemaal klaar mee en maakte even heel goed duidelijk dat ik er niet van gediend was om op zo’n manier behandeld te worden.

Op zo’n kliniek heb je verschillende verpleegsters en begeleiders zitten en op dat moment van de ruzie zat mijn favoriete verpleegster er. Er stond een piano in de andere kant van het gebouw en ik mocht daar ’s avonds altijd spelen. Ze bracht me erna toe en terwijl we daar naartoe liepen moest ze haar best doen om professioneel te blijven en geen uitspraken te doen die eigenlijk niet konden. Maar ze liet me wel even weten dat ze heel trots was op me en dat ze het aan had zien komen. “Dit was heel belangrijk voor jou om verder te kunnen komen” zei ze. Ik was het er helemaal mee eens. Die ruzie gaf mij de opening om mezelf te durven zijn en mijn grenzen aan te geven aan de groep.

Vanaf dat moment kon ik mijn grenzen perfect aangeven en ze ook verdedigen als dat nodig was. Wat tot voor kort onmogelijk was lukte mij ineens zonder problemen. Het gaf me enorme boost in zelfvertrouwen en ik ervoer heel veel kracht bij het maken van “juiste” beslissingen.

Het heeft me geleerd om meer op mezelf te vertrouwen en om niet bang te zijn om af en toe eens even flink de waarheid te vertellen. Gelukkig is dat niet echt nodig om dat op zo’n manier als deze te doen als je tijdig je grenzen aangeeft. Nu ik dat op tijd kan doen hoeft het in emotie ook niet op te lopen en kan ik veel rustiger en zelfverzekerder blijven in lastige situaties. Achteraf ben ik deze dame waar ik overigens daarna heel veel aanvaringen mee heb gehad het meest dankbaar geweest van iedereen. Zij heeft mij gespiegeld en laten zien dat ik totaal niet voor mezelf kon opkomen en heeft me daar enorm veel mee geholpen door die grote uitdaging te zijn voor mij.

Ik kan niemand veroordelen, ik heb altijd begrip voor iedereen zijn verhaal en bezit veel empathie. Maar ik laat niet meer over me heen lopen en laat mijn stem vanaf nu ook horen.