Gapend zit ik op de bank, te bedenken wat ik eens zal doen. Ik verveel me een beetje. De week is eigenlijk druk en heb best wat moeilijk uitvoerbare dingen op de planning staan. Maar ik kom mijn bed niet uit. Ik ben niet helemaal fit, last van de hooikoorts en mijn lijf werkt niet echt mee. Ik voel me een beetje lusteloos.
Moet ik hier nu iets aan doen? Moet ik daartegen gaan vechten? Ik heb immers veel te doen!
Ik heb besloten om het te laten voor wat het is. Ik heb al 3 dagen meer dan 10 uur per nacht geslapen, sta moe op en lijk niet vooruit te branden. Er is een duaal gevoel in me. De ene kant vindt het niet tof dat ik niks voor elkaar krijg, en de andere kant vind het wel prima zo.
Dus wat kies je dan? Ik kies voor rust. Mijn afgelopen weken waren knallen om deadlines te halen. En deze week is dat eigenlijk ook. Maar ik heb besloten om mijn afspraken voor deze week eens goed onder de loep te nemen. Is het nu echt nodig om zo hard te knallen? Eigenlijk niet. Want als ik goed kijk zit mijn perfectionisme in de weg. Alles wat ik gepland heb staan kan ook makkelijk in 2 dagen gedaan worden in plaats van 5.
Welke taken zijn belangrijk, en hoeveel tijd kan ik er maximaal aan besteden? De nieuwe planning is al gauw gemaakt en ik kan toegeven aan mijn lijf. Rusten. Het is oké, rust maar. Verandering vind ik tegelijkertijd heerlijk als vermoeiend. Ik vind het fantastisch om te ontwikkelen en bij grote stappen is dat ook weleens teveel in 1 keer.
Een paar jaar geleden kwamen de meeste depressieve gevoelens voort uit het niet kunnen accepteren van gevoelens van leegte, verveling, angst en verdriet. Nu herken ik die momenten heel snel. Ik voel wanneer er zo’n moment dreigt te komen. En nu ben ik erop voorbereid. Want ik weet dat dit moment weer voorbij gaat. Dat het niet voor altijd blijft, en dat het ook zo ineens kan omslaan.
Dat het juist supernormaal is dat je niet altijd in je high zit. Dat die dieptepunten erbij horen. Zonder deze momenten is het ook niet mogelijk om dadelijk weer heerlijk in de flow te zitten. Alle momenten zijn inmiddels welkom. Ik verwelkom zowel het donkere als het lichte in mijn leven. Ik mag alles voelen wat ik wil voelen. En daarna maak ik een keuze of me dit dient of niet. En als dat niet het geval is, laat ik het weer liefdevol gaan.
Er komt een zekere rust in mijn leven. Heel langzaam, slow en steady lijkt hij steeds meer vorm te krijgen. Ik begin mezelf beter te snappen en aanvoelen. Ik kan er voor mijzelf zijn, ook als een ander dat niet kan. Ik weet dat ik altijd op mezelf kan vertrouwen. En dat ik altijd mijn beste vriendin zal zijn.
Liefs,
Celine.
Vond je dit artikel leuk en wil je meer lezen over persoonlijke ontwikkeling en zelfliefde?
Volg me dan op Instagram en blijf op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen!
