Verdriet

Verdriet is voor mij een van de meest moeilijke emoties om te kunnen accepteren. Het moment dat ik hem voel opkomen ben ik uit alle macht bezig om hem weg te krijgen. Verdriet voelt voor mij als een ongenodigde gast die onaangekondigd ineens voor mijn deur staat. Mijn eerste instinct is om de deur dicht te laten en te doen alsof hij er niet is. Maar hoe langer ik hem negeer hoe harder hij op mijn deur klopt. Totdat ik hem niet meer kan negeren en dan valt hij zonder pardon ineens op mijn schoot. Daar ligt ie dan. Die vreemde emotie. Wat moet ik hiermee? Moet ik er wel wat mee?

Ik heb vaak het idee dat ik van alles moet met dat wat ik voel, ervaar, zie of hoor. Ik raak overspoeld door emoties en word door deze woeste zee meegesleept totdat er geen mogelijkheid meer is om naar de kant te zwemmen. Wat zou mij nu echt helpen? Me overgeven aan dat intense overweldigende gevoel? Maar verdrink ik dan niet? Al deze gedachtes spelen door mijn hoofd op het moment dat verdriet voor mijn neus staat. Een gekke verslaving aan het melodramatische gevoel wat het met zich meebrengt. Mijn oude patronen maken er een verhaal van. Die willen vasthouden aan dit gevoel en samen met het schip ten onder gaan. Wat is er nodig om dit gevoel er te laten zijn? Om deze emotie een ereplekje te geven tussen alle andere emoties. Vertrouwen? Liefde voor jezelf? Lef? Wat doe je als je die mooie eigenschappen niet meer kunt herinneren? Als het enige alles overheersende gevoel angst is? Een klein stapje zetten. Een moment van bewustwording is de eerste stap om er een actie aan te verbinden.

Begin met iets kleins waar je net met al je lef wat je hebt iets mee kunt doen. Daag jezelf eens uit, neem 1 klein stapje uit je comfort zone en vertel jezelf waar je dit voor doet. Zorg ervoor dat de beloning groter is dan de angst die je ervoor voelt. Probeer eens om deze zin hardop tegen jezelf uit te spreken: “Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk”.
Wat doet dat met je? Voelt dat goed of voelt het een beetje eng? Om erachter te komen dat zowel jouw geluk als het gebrek aan geluk geheel aan jou is. Soms is het namelijk fijn en veilig om in de slachtofferrol te kruipen en met onze vinger naar andere te wijzen. Om ons geluk aan andere personen of externe situaties op te hangen. En ook heel gebruikelijk. Dat is wat we geleerd krijgen, wat de maatschappij ons als voorbeeld geeft. Vooral niet naar je eigen wijsheid luisteren maar luisteren naar anderen mensen “die het gemaakt hebben”. Het is simpelweg onmogelijk om jezelf te vergelijken met een ander. Er is namelijk geen een persoon op aarde die exact hetzelfde leven als jou heeft meegemaakt. En iemand anders zijn ambities, intenties en ervaringen hoeven niet hetzelfde te zijn als die van jou.

Je bent helemaal vrij om je eigen pad te kiezen. En dat kan op ieder gewenst moment. Elke keer als je “de mist ingaat” kun je gewoon weer opnieuw kiezen. Niets is verloren en tegelijkertijd is alles vergankelijk. Vasthouden heeft daarom ook geen zin. Stil blijven staan terwijl het universum je uitnodigt om te groeien kan ontzettend veel pijn doen. En het is een daadwerkelijke keuze om daar tegen te vechten of om je te laten meewaaien met de wind. Dit alles klinkt natuurlijk fantastisch, maar onze ervaring is dat het in het echte leven niet zo makkelijk is. Ook dat is onze eigen perceptie. Ons leven is dat wat wij ervan voorstellen. Vinden wij dat het leven hard en moeilijk is? Dan is het dat ook. Ben je tevreden met je leven en kun je schoonheid ervaren in de kleinste dingen, dan ziet je leven er heel anders uit.

We geven zelf kleur aan ons leven. Jij kiest of dat zwart-wit is, of het gehele kleurenspectrum. Vandaag had ik een van de meest heldere momenten van bewustwording. Ik kreeg een paniekaanval, ik kon niet meer ademen, en alle geluiden en indrukken leken op me af te komen. Ik werd overspoeld door een enorme angst en voelde me zwaar machteloos. Ik zag mezelf weglopen van de mensen en voelde mijn blik leeg worden. Ik hoorde de gesproken woorden naar anderen uit mijn mond komen maar deze voelde ook leeg. Ik zag het gebeuren. Ik was mezelf aan het afsluiten van de wereld en al het moois wat dat bezit. Ik besloot om in het gras te gaan zitten en mijn rug tegen een steen te laten rusten. Ik voelde de spanning in mijn benen, mijn gehele lichaam was verkrampt. Toen dacht ik: Als ik mijn lichaam kan aanspannen kan ik het ook laten ontspannen. Ik ontspande mijn spieren en de lichamelijke pijn verdween. De mentale pijn bleef. Ik besloot om eens om me heen te kijken. Ik zat bij een weg en begon alle voorbijgangers te observeren. Mijn omgeving werd steeds duidelijker. Ik zag het mooie weer, de wind die heel hard blies, de vogelverschrikker op het land aan de overkant die meewaaide met de wind.

Ineens werd alles stil. Ik werd stil vanbinnen. Wat een cadeau dat ik hier mag zijn. Wat een kansen die mij gegeven worden. Ja er was pijn, verdriet, angst en boosheid. Maar er was ook hoop, liefde, schoonheid en kracht. Het was er allebei. En zonder het een kun je de ander niet waarderen. Het is allebei nodig, Het is alleen niet nodig om er in te blijven hangen. Ik voelde een keus. Ik liet mijn lichaam op het gras vallen en keek naast me naar een bosje klavertjes vier. Ik ben altijd een dromer geweest, een romanticus, een creatieveling, ik kan verdwijnen in de schoonheid van het leven. Dat ben ik gaandeweg door ervaringen kwijt geraakt. Ik heb kennis gemaakt met de harde kant van het leven. Maar nu zag ik dat die andere kant er ook nog steeds is. Ik verdwaalde in mijn fantasie en bedacht me dat als ik thuis zou komen ik een stuk zou schrijven. Waarover wist ik niet maar ik voelde een verlangen. Een verlangen om me te uiten. Om mijn gedachten te delen met de wereld. Al was er niemand die het las, ik besloot om een positieve intentie het universum in te sturen.

“Ik neem alle verantwoordelijkheid voor het geluk in mijn leven”.